Beeld "Het witte paard" (1898), ingelijst
Beeld "Het witte paard" (1898), ingelijst
Korte info
gelimiteerd, 950 exemplaren | originele Dietz replica | olieverf op doek | op spieraam | ingelijst | formaat ca. 92,5 x 64,5 cm (h/w)
Gedetailleerde beschrijving
Beeld "Het witte paard" (1898), ingelijst
Een apotheker gaf Gauguin de opdracht om een schilderij te maken van een wit paard. Toen hij klaar was, wees de apotheker het af en zei: "Ik wilde een schilderij met een wit paard. Dit paard is groen." In de kunstgeschiedenis is de titel van het schilderij nog steeds "Het witte paard" (Le cheval blanc), en het wordt beschouwd als het meest decoratieve schilderij van Gauguin. Origineel: 1898, olieverf op doek, 140 x 91,5 cm, Musée d'Orsay, Parijs.
Originele Dietz replica. Olieverf op doek in 104 kleuren. Gelimiteerde oplage van 950 exemplaren. Elke replica op doek is opgespannen op een spieraam volgens het origineel, zodat je het doek opnieuw kunt opspannen als de kamertemperatuur en luchtvochtigheid schommelen. Ingelijst in een zilverkleurig frame van echt hout. Afmeting incl. frame ca. 92,5 x 64,5 cm (h/w).
Producent: ars mundi Edition Max Büchner GmbH, Bödekerstraße 13, 30161 Hannover, Duitsland E-mailadres: info@arsmundi.de
Over Paul Gauguin
1848-1903
Paul Gauguin was schilder, beeldhouwer, keramist en graficus. Hij leverde een fundamentele bijdrage aan de kunst van de 20e eeuw door vorm en kleur te ontwikkelen als expressieve waarden.
Pas in 1872 vond de Parijse effectenmakelaar Paul Gauguin, die hier op 7 juni 1848 werd geboren, via Claude-Emile Schuffenecker zijn weg naar de schilderkunst. Hij begon de werken van de impressionisten te verzamelen en studeerde schilderkunst aan de Academie Colarossi. Hij ontmoette Pissarro en Cézanne, werkte met hen samen en exposeerde met de impressionisten. Hij ontmoette Bernard in Pont-Aven en Degas en de gebroeders van Gogh in Parijs.
In 1890 besloot Gauguin te emigreren, verkocht zijn schilderijen en vertrok op 4 april 1891 naar Tahiti. Ziekte en verarming dwongen hem echter om in 1893 terug te keren naar Parijs.
In 1895 nam de vader afscheid van zijn vijf kinderen en zijn vrouw, een Deense vrouw met wie hij al in 1873 was getrouwd, en verliet voorgoed zijn vaderland. De volgende acht jaar in de Zuidzee werden opnieuw gekenmerkt door ziekte en financiële zorgen, die zo zwaar wogen dat hij naar Parijs wilde terugkeren. Maar zijn opdrachtgevers in Frankrijk weerhielden hem hiervan om de mythe van de Zuidzeeschilder niet te vernietigen.
De schilderijen die hij regelmatig naar zijn kunsthandelaar Vollard stuurde, tonen een exotische wereld van vreemde cultuur en schijnbaar gelukkige, zelfbewuste mensen: een verloren gewaand paradijs. Vol kleurintensiteit, harmonie en schoonheid verraadt dit late werk, gemaakt op Tahiti, niets van Gauguin's jarenlange lijdensweg tot aan zijn dood op 8 mei 1903 in Atuona Hiva-Oa op het Markiezeneiland Dominique.
Günter Dietz ontwikkelde een revolutionaire methode voor de authentieke reproductie van afbeeldingen. Hierbij worden niet de gebruikelijke drukinkten gebruikt, maar dezelfde originele kleuren die de kunstenaar heeft gebruikt. Afhankelijk van de schildertechniek van de kunstenaar moeten tot 140 (!) verschillende kleurtoepassingen worden aangebracht om een perfecte replica van het origineel te verkrijgen die ook het "reliëf" en de pastositeit van de kleurcompositie weergeeft.
Bijvoorbeeld zoals hier in "Paar aan de tuintafel" van August Macke:
Ook wordt altijd het materiaal van de originele drager gebruikt, zoals reproductie op doek, papier, hout, koper of perkament.
Het resultaat is een perfecte, rasterloze reproductie die het origineel in zeggingskracht en effect zeer dicht benadert. Zelfs museumspecialisten kunnen de replica vaak niet van het origineel onderscheiden. Daarom moet er een speciale veiligheidsaanduiding worden aangebracht, die alleen zichtbaar is onder röntgenlicht.
De oplage van de meeste Dietz-replica's is beperkt, gewoonlijk tot 950 exemplaren. Elke replica op doek is opgespannen op een spieraam zoals het origineel, zodat u het doek opnieuw kunt spannen als de kamertemperatuur en luchtvochtigheid schommelen. Een hoogwaardige massief houten lijst maakt elke Dietz-replica compleet.
Talrijke meesterwerken van Rembrandt, Caspar David Friedrich, Claude Monet, Gustav Klimt en vele anderen zijn nagemaakt door de Dietz Offizin. Beroemde moderne kunstenaars zoals Pablo Picasso, Salvador Dalí, Max Ernst, Friedensreich Hundertwasser, Joan Miró en Marc Chagall gebruikten de door Günter Dietz ontwikkelde methode om replica's van hun werken te laten maken.
Commentaar van de pers:
"Het Dietz-systeem levert afbeeldingen op die net zo goed zijn als de originelen. Wat de elektronica deed met de uitvinding van hifi en stereo voor de weergave van muziek, daar doet de de grafische technologie dit voor de beeldende kunst." (Die Zeit)
"In theorie is er geen verschil tussen het origineel en de Dietz-replica. Ze moeten geen reproducties worden genoemd, maar facsimile's." (Newsweek)
"Voor kunstdrukkers over de hele wereld blijft tot op heden onrealiseerbaar, wat alleen Dietz met behulp van druktechnologie voor elkaar kreeg: de perfecte reproductie van geschilderde werken." (Der Spiegel)
De stijl van het impressionisme, die rond 1870 in de Franse schilderkunst opkwam, dankt zijn naam aan het landschapsschilderij "Impression, soleil levant" van Claude Monet. Na aanvankelijk te zijn afgewezen, begon het aan een ware triomftocht.
Schilders als Claude Monet, Edgar Degas, Edouard Manet, Auguste Renoir en anderen creëerden motieven uit het dagelijks leven en stads- en landschapstaferelen in een helder, natuurlijk licht.
Het impressionisme kan worden gezien als een reactie op de schilderkunst van de academies. De nadruk lag niet op de inhoud met een volgens vaste regels ontworpen picturale compositie, maar op het object zoals het op dat moment verscheen, in een vaak willekeurig detail. De werkelijkheid werd gezien in al haar verscheidenheid aan kleuren in natuurlijk licht. Het schilderen in de open lucht verving het schilderen in het atelier.
Het verhelderen van het palet en het opheffen van vaste contouren ging gepaard met een nieuwe benadering van kleur. In veel gevallen werden de kleuren niet meer op het palet gemengd, maar zodanig naast elkaar op het doek geplaatst dat de uiteindelijke indruk pas in het oog van de toeschouwer, op enige afstand, tevoorschijn kwam. In het "pointillisme" (met schilders als Georges Seurat en Paul Signac) werd dit principe vervolgens tot in het extreme doorgevoerd.
Buiten Frankrijk kreeg het impressionisme vorm in de werken van schilders als Max Slevogt, Max Liebermann en Lovis Corinth in Duitsland en ook door James A.M. Whistler in de Verenigde Staten.
In de beeldhouwkunst kwam het impressionisme slechts in beperkte mate tot uiting. In de werken van Auguste Rodin, die als een van de belangrijkste vertegenwoordigers wordt beschouwd, is een ontbinding van oppervlakken zichtbaar, waarbij het spel van licht en schaduw deel uitmaakt van de artistieke prestatie. Ook Degas en Renoir maakten sculpturen.
Een getrouwe reproductie van een kunstwerk in dezelfde grootte en met de best mogelijke gelijkenis in materiaal en kleur.
De mal wordt meestal rechtstreeks van het origineel genomen, zodat de replica zelfs de fijnste details weergeeft. Na het gieten van de replica volgens de meest geschikte methode, wordt het oppervlak gepolijst, gepatineerd, verguld of geschilderd zodat het overeenkomt met het origineel.
Een replica van ars mundi is een herkenbare afbeelding van het origineel.