Schilderij "The Artist's Garden at Wannsee" (1918), wit met gouden lijst
Schilderij "The Artist's Garden at Wannsee" (1918), wit met gouden lijst
Korte info
ars mundi Exclusive Edition | gelimiteerd, 499 exemplaren | genummerd certificaat | reproductie, giclée print op canvas | op spieraam | ingelijst | formaat 60 x 75 cm (h/w)
Gedetailleerde beschrijving
Schilderij "The Artist's Garden at Wannsee" (1918), wit met gouden lijst
Het groene paradijs van Max Liebermann: Liebermanns toonbeeld van geluk was zijn villa aan de Wannsee, die in 1910 werd gebouwd. Dankzij een groep geëngageerde donateurs is het vandaag de dag in zijn oude glorie hersteld (en wordt het soms zelfs gebruikt voor staatsbezoeken). Vanaf dat moment was de tuin een van zijn favoriete motieven.
Origineel: Olieverf op doek, Hamburger Kunsthalle, Hamburg.
Fine Art Giclée print op 100% katoenen schildersdoek. Gespannen als een origineel schilderij op een houten spieraam (verstelbaar met wiggen voor opnieuw spannen). Ingelijst in handgemaakt, witgouden massief houten frame. Beperkte oplage van 499 exemplaren, met een genummerd certificaat op de achterkant. Afmeting 60 x 75 cm (h/w). ars mundi Exclusive Edition.
Producent: ars mundi Edition Max Büchner GmbH, Bödekerstraße 13, 30161 Hannover, Duitsland E-mailadres: info@arsmundi.de
Over Max Liebermann
1847-1935
Samen met Lovis Corinth en Max Slevogt vormde Max Liebermann het driemanschap van het Duitse impressionisme. Hij ontving gedurende zijn leven talrijke onderscheidingen. Door zijn inzet om het leven en werk van gewone mensen in pretentieloze eenvoud tot kunst te verheffen, moest Liebermann aanvankelijk vechten voor erkenning.
Liebermann werd pas rond de eeuwwisseling een gevierd schilder toen hij zich steeds meer toelegde op motieven en taferelen uit het leven van de hogere middenklasse. Vanaf 1897 was hij professor aan de Koninklijke Academie en jurylid voor de Academie-tentoonstellingen. In 1899 richtte hij de Berlijnse Secession op en maakte deze tot de belangrijkste Duitse kunstinstelling. In 1920 werd Liebermann voorzitter van de Pruisische Academie en in 1932 erevoorzitter.
Vanwege zijn Joodse afkomst werd hij door de nazi's verstoten en gedwongen ontslag te nemen uit alle functies. Toen hij vanuit het raam van zijn flat bij de Brandenburger Tor de fakkeltocht zag ter gelegenheid van Hitlers machtsovername, zou Liebermann hebben gezegd: "Ik kan niet zoveel eten als ik zou willen overgeven." In 1935 stierf hij op 87-jarige leeftijd na een lange ziekte.
Voor Max Liebermann was de natuur ook altijd een door mensen gemaakt (en bewoond) paradijs. Hij vond zijn motieven in tuinen, parken en in burgerlijke uitgaansgelegenheden. Liebermann is een meester van het geënsceneerde licht, dat hij op zijn taferelen laat vallen - vaak vele malen gebroken door een bladerdak. De afzonderlijke bundels stralen die tot op de grond doordringen, zijn opvallend en de kunstgeschiedenis ingegaan als "Liebermanns zonnevlekken".
Uitgave van een afbeelding of sculptuur die door ars mundi is geïnitieerd en alleen verkrijgbaar is bij ars mundi of bij distributiepartners onder licentie van ars mundi.
Giclée = afgeleid van het Franse werkwoord gicler dat "stralen, vernevelen" betekent.
De Giclée-methode is een digitaal drukproces. Het is een afdruk op groot formaat met hoge resolutie van een inkjetprinter met speciale verschillend gekleurde of op pigment gebaseerde inkten (meestal zes tot twaalf). De kleuren zijn licht-echt, dat wil zeggen bestand tegen schadelijk UV-licht. Ze hebben een grote rijkdom aan nuances, contrast en verzadiging.
Het Giclée-procédé is geschikt voor schildersdoek, voor handgeschept en aquarelpapier en voor zijde.
De stijl van het impressionisme, die rond 1870 in de Franse schilderkunst opkwam, dankt zijn naam aan het landschapsschilderij "Impression, soleil levant" van Claude Monet. Na aanvankelijk te zijn afgewezen, begon het aan een ware triomftocht.
Schilders als Claude Monet, Edgar Degas, Edouard Manet, Auguste Renoir en anderen creëerden motieven uit het dagelijks leven en stads- en landschapstaferelen in een helder, natuurlijk licht.
Het impressionisme kan worden gezien als een reactie op de schilderkunst van de academies. De nadruk lag niet op de inhoud met een volgens vaste regels ontworpen picturale compositie, maar op het object zoals het op dat moment verscheen, in een vaak willekeurig detail. De werkelijkheid werd gezien in al haar verscheidenheid aan kleuren in natuurlijk licht. Het schilderen in de open lucht verving het schilderen in het atelier.
Het verhelderen van het palet en het opheffen van vaste contouren ging gepaard met een nieuwe benadering van kleur. In veel gevallen werden de kleuren niet meer op het palet gemengd, maar zodanig naast elkaar op het doek geplaatst dat de uiteindelijke indruk pas in het oog van de toeschouwer, op enige afstand, tevoorschijn kwam. In het "pointillisme" (met schilders als Georges Seurat en Paul Signac) werd dit principe vervolgens tot in het extreme doorgevoerd.
Buiten Frankrijk kreeg het impressionisme vorm in de werken van schilders als Max Slevogt, Max Liebermann en Lovis Corinth in Duitsland en ook door James A.M. Whistler in de Verenigde Staten.
In de beeldhouwkunst kwam het impressionisme slechts in beperkte mate tot uiting. In de werken van Auguste Rodin, die als een van de belangrijkste vertegenwoordigers wordt beschouwd, is een ontbinding van oppervlakken zichtbaar, waarbij het spel van licht en schaduw deel uitmaakt van de artistieke prestatie. Ook Degas en Renoir maakten sculpturen.