Suikerpotje "Solitudine"

Zonder zich vast te leggen op een bepaalde school, ontwikkelde hij al vroeg een individuele stijl, die gebaseerd is op figuratieve elementen, zoals die bekend zijn uit de Renaissance en het Maniërisme, maar ook andere invloeden herkent, zoals het Surrealisme. Bruni's voorstellingen stralen vaak een verleidelijke schoonheid en gratie uit, die hij vakkundig contrasteert met contrapunten zoals ontbrekende gezichten. Zijn motiefkeuze is ook overtuigend met een grote verscheidenheid aan onderwerpen. Er zijn zijn klassiekers, die hij steeds weer varieert en combineert, zoals sensuele vrouwelijke naakten, de trenchcoat of de amaryllis. Daarentegen creëert hij ook tot nadenken stemmende momenten met motieven als het getto van Warschau, Sophie Scholl, Anne Frank, Rosa Luxemburg of Che Guevara.

Vooral de kleurenlithografie geeft Bruni een hoge mate van spontaniteit en vrijheid tijdens het creatieproces. Zijn slanke vrouwelijke naakten, stillevens en delicate bloemmotieven krijgen hun erotische aantrekkingskracht door de grafische uitdrukking. Zijn bloemstillevens doen denken aan de grafische natuurstudies van Albrecht Dürer. Het gaat Bruni echter niet om de gedetailleerde weergave van het motief, maar om de sensuele uitstraling van de bloemenobjecten. Typisch voor de tekening is dat de lijn domineert en in een constante staat van glijden en gelijkmatigheid lijkt te zijn. Het motief wordt gedefinieerd door de serpentijn, de prachtig gebogen serpentijnlijn. De ongestructureerde interne vorm nodigt de kijker uit om de contouren intensief te traceren.

Bruno Bruni werd in 1935 geboren in Gradara, Italië, en groeide op in arme omstandigheden. Bruni ontdekte de schilderkunst als kind en begon in 1953 te studeren aan het Istituto d'Arte di Pesaro. In 1960 stapte hij over naar de Hochschule für Bildende Künste Hamburg, waar hij zonder toelatingsexamen werd toegelaten en studeerde bij de schilder en graficus Georg Gresko en later bij Paul Wunderlich. Bruni verliet de universiteit in 1965 - zonder eindexamen te doen, maar hij kon zijn eerste schilderijen al verkopen en ontving in 1967 een beurs van de Lichtwark Prijs van de stad Hamburg. In 1968 richtte hij uit protest tegen de mechanismen van de kunstmarkt samen met andere kunstenaars de coöperatie "CO-OP" op en kort daarna bereikte hij zijn welverdiende doorbraak. Maar ondanks al zijn succes is Bruni nog steeds een authentieke kunstenaar die zich niet laat inpakken door de kunstwereld of trends volgt. Hij heeft zich ook nooit kunnen identificeren met de elitaire eisen van de kunstscene: "Kunst moet voor iedereen zijn," zegt hij, en niet alleen voor rijke mensen.

Sinds hij begon met exposeren, heeft Bruni zijn werk in talloze kunstgaleries tentoongesteld, waaronder in Londen, Rome, München, Milaan, Amsterdam, Tokio, New York, Zürich en Sint Petersburg. In 1977 ontving hij de prestigieuze "Internationale Senefelder Prijs" voor zijn litho's en in 2003 ontving hij een zeer bijzondere onderscheiding voor zijn verdiensten voor de hedendaagse kunst - de titel van "Officieel Ridder van de Italiaanse Republiek". In 2014 ontving Bruni een eredoctoraat van de Russisch-Armeense Universiteit in Jerevan.