Afbeelding "Man met blauwe hoed" (2024) (Uniek stuk)

Een baken van kleur dat een zorgeloze stemming met zich meebrengt - Ulrich Lipp, geboren in 1955 in de Allgäu, kent de kracht van kleur. Ulrich Lipps schilderijen ontlenen hun bijna tijdloze kracht aan het feit dat alles leeft van licht. Van de compositie tot de sporen van de penseelstreken, zijn werk viert deze oorsprong van alles wat zichtbaar is en laat kleur een manifest en een geschenk van pure levensvreugde worden.

Deze vreugde lijkt nu te escaleren tot een staat van gelukzaligheid: de kleuren zijn helemaal zichzelf geworden en thuis, ze condenseren op het doek in vormen die ze niet ontvangen maar zelf geven. Een creatieve wil tot kleuren uit zich in scherpe contouren, die voortkomen uit de achtergrond van de picturale ruimte en daarom misschien een sterkere omlijsting vereisen.

Elke kleurimpuls verzadigt zichzelf in een lichamelijkheid die noch een beeld noch een abstractie is, maar een zelfvoorzienende creatie in het vrije spel van vorm en resonantie. De enige externe grens is wat een andere kleur laat weerklinken in de omringende ruimte: zo breiden ze zich uit tot uitgestrekte landschappen zonder ooit opdringerig te worden; ze willen het beeld veroveren in gebaren die even oeroud als vredig zijn en alles verwelkomen behalve de twijfelende blik; of ze vermaken zich in de geometrische vorm van de cirkel, de uitdrukking van perfecte soevereiniteit en sereniteit (zoals Gaston Bachelard erkende: "l'être est ronde", het zijn is rond).

Dit gebeurt zo natuurlijk dat als je in het beeld zou kunnen stappen en je er helemaal in zou kunnen verliezen, de kleuren zeker hun essentie in toon en geluid zouden onthullen: niet langer als een zichtbare tegenhanger, maar als een zachte, alles doordringende boodschap van een verbinding die niet kan worden geproduceerd, maar alleen kan worden gehoord.

En zo kunnen de nieuwe beelden muzikaal worden genoemd: Ruimtelijke diepte wordt getransformeerd in een geluidsvlak dat alles wat figuratief is verbant tot een elastische vloeistof en zo een magische suspensie creëert waarvan alleen de tijdelijke essentie aanspraak kan maken op het vasthouden van geluk.

Want geluk is alleen vluchtig als het zich hecht aan wat ons gelukkig maakt. Maar als kunst de visualisatie is van het zien en niet van wat gezien wordt, dan vieren deze beelden het geluk van het zien: namelijk wanneer de vreugde van het scheppen en het geluk van het schepsel zijn in elkaars armen liggen.