Beeld "De Tegernsee", ingelijst
Beeld "De Tegernsee", ingelijst
Korte info
gelimiteerd, 950 exemplaren | originele Dietz replica | olieverf op doek | op spieraam | ingelijst | formaat ca. 46 x 59 cm (h/w)
Gedetailleerde beschrijving
Beeld "De Tegernsee", ingelijst
Origineel: Neue Pinakothek, München.
Originele Dietz replica in 65 kleuren. Olieverf op doek. Gelimiteerde oplage van 950 exemplaren. Elke replica op doek is opgespannen op een spieraam net als het origineel, zodat je het doek opnieuw kunt opspannen bij schommelingen in kamertemperatuur en luchtvochtigheid. Met een massief houten frame. Afmeting ca. 46 x 59 cm (h/w).
Over Georg von Dillis
1759-1841
Dillis werd op 26 december 1759 geboren in Grüngiebing in Opper-Beieren en kreeg op zesjarige leeftijd een academische opleiding op het gymnasium. Als oudste van 11 kinderen had hij dit privilege te danken aan zijn peetvader, keurvorst Maximiliaan III Joseph van Beieren. Zijn artistieke talent werd al snel duidelijk, maar na de dood van zijn beschermheer ging hij filosofie en theologie studeren. In 1782 werd hij tot priester gewijd en richtte hij zijn aandacht weer op tekenen en later op landschaps- en portretschilderen. Omdat hij zelf ook tekenlessen gaf, maakte hij kennis met prestigieuze families.
Tijdens zijn reizen maakte hij talrijke aquarellen van de Beierse bergen en de omgeving. Dillis werd vooral belangrijk voor de schilderkunst in München. Met een vaardige techniek vertaalde hij zijn zorgvuldige studie van de natuur in schilderijen. Op deze manier wierp hij het eclecticisme van de late rococo af en vond hij zijn weg naar een nieuw naturalisme. Tekenen was zijn bijzondere kracht. Zijn werken waren al een voorbode van de latere Münchense atmosferische landschappen.
Dillis bracht in zijn schilderijen altijd een hommage aan zijn vaderland en stierf op 28 september 1841 in München.
Term voor de kunst van de 17e eeuw. De barokke kunststijl die in 1600 uit Rome kwam, drong in zeer korte tijd in vrijwel heel Europa door in de beeldende kunst, literatuur en muziek en duurde tot 1770 in de beeldende kunst. De laatste fase wordt over het algemeen gekenmerkt door de rococo.
Kenmerkend zijn: de pulserende beweging van alle vormen, de afschaffing van de grenzen tussen architectuur, schilder- en beeldhouwkunst, die resulteerde in een voor het tijdperk typische synthese van de kunsten, en vooral in een specifieke omgang met het licht, die een belangrijke artistieke component werd. De ondergeschiktheid van het deel aan het geheel leidde tot het ontstaan van een enkele en tegelijkertijd dynamische ruimte, die volledig tot zijn recht komt in de prachtige gebouwen van zijn tijd.
De barokkunst, met haar neiging tot grootsheid, grootsheid en haastige overvloed, weerspiegelt duidelijk het verlangen naar representatie, dat een zorg was van wereldlijke en kerkelijke, vooral katholieke klanten, versterkt door de Contrareformatie van die tijd. In de schilderkunst komen de karakteristieke kenmerken van de barok tot uiting in de altaar- en plafondschildering, de geschiedenis en het portret.
Typische vertegenwoordigers zijn kunstenaars als Anthony van Dyck en Peter Paul Rubens, maar ook Gian Lorenzo Bernini op het gebied van de beeldhouwkunst.
Günter Dietz ontwikkelde een revolutionaire methode voor de authentieke reproductie van afbeeldingen. Hierbij worden niet de gebruikelijke drukinkten gebruikt, maar dezelfde originele kleuren die de kunstenaar heeft gebruikt. Afhankelijk van de schildertechniek van de kunstenaar moeten tot 140 (!) verschillende kleurtoepassingen worden aangebracht om een perfecte replica van het origineel te verkrijgen die ook het "reliëf" en de pastositeit van de kleurcompositie weergeeft.
Bijvoorbeeld zoals hier in "Paar aan de tuintafel" van August Macke:
Ook wordt altijd het materiaal van de originele drager gebruikt, zoals reproductie op doek, papier, hout, koper of perkament.
Het resultaat is een perfecte, rasterloze reproductie die het origineel in zeggingskracht en effect zeer dicht benadert. Zelfs museumspecialisten kunnen de replica vaak niet van het origineel onderscheiden. Daarom moet er een speciale veiligheidsaanduiding worden aangebracht, die alleen zichtbaar is onder röntgenlicht.
De oplage van de meeste Dietz-replica's is beperkt, gewoonlijk tot 950 exemplaren. Elke replica op doek is opgespannen op een spieraam zoals het origineel, zodat u het doek opnieuw kunt spannen als de kamertemperatuur en luchtvochtigheid schommelen. Een hoogwaardige massief houten lijst maakt elke Dietz-replica compleet.
Talrijke meesterwerken van Rembrandt, Caspar David Friedrich, Claude Monet, Gustav Klimt en vele anderen zijn nagemaakt door de Dietz Offizin. Beroemde moderne kunstenaars zoals Pablo Picasso, Salvador Dalí, Max Ernst, Friedensreich Hundertwasser, Joan Miró en Marc Chagall gebruikten de door Günter Dietz ontwikkelde methode om replica's van hun werken te laten maken.
Commentaar van de pers:
"Het Dietz-systeem levert afbeeldingen op die net zo goed zijn als de originelen. Wat de elektronica deed met de uitvinding van hifi en stereo voor de weergave van muziek, daar doet de de grafische technologie dit voor de beeldende kunst." (Die Zeit)
"In theorie is er geen verschil tussen het origineel en de Dietz-replica. Ze moeten geen reproducties worden genoemd, maar facsimile's." (Newsweek)
"Voor kunstdrukkers over de hele wereld blijft tot op heden onrealiseerbaar, wat alleen Dietz met behulp van druktechnologie voor elkaar kreeg: de perfecte reproductie van geschilderde werken." (Der Spiegel)
Een getrouwe reproductie van een kunstwerk in dezelfde grootte en met de best mogelijke gelijkenis in materiaal en kleur.
De mal wordt meestal rechtstreeks van het origineel genomen, zodat de replica zelfs de fijnste details weergeeft. Na het gieten van de replica volgens de meest geschikte methode, wordt het oppervlak gepolijst, gepatineerd, verguld of geschilderd zodat het overeenkomt met het origineel.
Een replica van ars mundi is een herkenbare afbeelding van het origineel.