Beeld "Marino van Shakespeare II, Paneel III" (1978)

Terwijl de studies die hij in de jaren 1930 maakte realistische en anatomische tekeningen waren, waren zijn sculpturen en intens gekleurde litho's uit de jaren 1960/70 onderhevig aan zijn steeds toenemende pessimisme: "Mijn ruiterstandbeelden drukken de angst uit die de gebeurtenissen van mijn tijd mij bezorgen. De rusteloosheid van mijn paarden neemt met elk nieuw werk toe, de steeds zwakker wordende ruiters hebben de controle over de dieren verloren en de rampen waaraan ze ten prooi vallen lijken op de rampen die Sodom en Pompeii hebben verwoest." Dit verklaart ook waarom de Italiaanse kunstenaar zich formeel beweegt tussen de polen van abstractie en figuratie.

Hij begon op 16-jarige leeftijd te studeren aan de Academie voor Schone Kunsten in Florence en op 28-jarige leeftijd kreeg hij de leerstoel beeldhouwen aan de kunstacademie Villa Reale in Monza. Zijn grote succes begon met zijn deelname aan de Biënnale van Venetië in 1932. Zijn internationale doorbraak kwam aan het einde van de jaren 1940 met zijn beroemde ruiterfiguren.

Zijn beroemdste werk is waarschijnlijk een figuur te paard op het terras van de Peggy Guggenheim Collectie in het Palazzo Venier dei Leoni direct aan het Canal Grande in Venetië. Een bijzonder populaire anekdote is dat de voormalige eigenares Peggy Guggenheim de kunstenaar vroeg om een schroefdraad te bevestigen aan de nogal opvallende bronzen fallus van de figuur te paard, zodat deze op feestdagen verwijderd kon worden als de nonnen van St Maria della Salute met hun boot langs het palazzo voeren.

Hij werd vele malen geëerd voor zijn werk, waaronder de prijs op de Quadriennale van Rome in 1936 en de Grote Prijs voor Beeldhouwkunst op de Biënnale van Venetië in 1952. Zijn uitgebreide grafische werk is ook vertegenwoordigd in de belangrijkste musea ter wereld. Het Marino Marini Museum, dat in 1973 in Milaan werd geopend, eert zijn grote levenswerk.