Sculptuur "L'Artiste", brons
Sculptuur "L'Artiste", brons
Korte info
gelimiteerd, 90 exemplaren | genummerd | gesigneerd | brons | gepatineerd | gepolijst | hoogte 50 cm | gewicht ca. 3 kg
Gedetailleerde beschrijving
Sculptuur "L'Artiste", brons
De evenwichtsoefening van het leven Paul Wunderlichs "L'Artiste" neemt het symbool van het rad van fortuin of het rad van het leven over, dat de Europese kunstgeschiedenis sinds de Renaissance begeleidt. Hij brengt de symboliek consequent over naar de moderne tijd. Er is een contrast tussen de constructie van de machine en de organische vormen van het menselijk lichaam. Er is de neutraliteit van de technologie en de passie van de mens. Er is een abrupte stilte in het moment van beweging. Er is het element van aanpassing en het element van rebellie.
Bronzen sculptuur, gepatineerd, deels gepolijst, gegoten volgens het verloren-was-proces bij Fritz Albrecht in Altrandsberg. Gelimiteerde oplage van 90 exemplaren, genummerd en gesigneerd. Gemonteerd op een bronzen sokkel. Hoogte 50 cm. Gewicht ca. 3 kg. Fabrieksnummer 346.
Over Paul Wunderlich
1927-2010
Paul Wunderlich was, meer dan bijna elke andere kunstenaar van onze tijd, een van de echt stijlvormende kunstenaars van het modernisme. In 1960 nam het Openbaar Ministerie in Hamburg zijn werken nog in beslag als "aanstootgevend". Drie jaar later werd de nog jonge Paul Wunderlich benoemd tot professor aan de Hochschule für Bildende Kunst. Talrijke prijzen zoals de Edwin Scharff-prijs en onderscheidingen op de biënnales voor grafische kunst in Ierland, Taiwan en Bulgarije maakten Wunderlich internationaal bekend. Hij was de enige Duitse kunstenaar die werd toegelaten tot de Parijse "Académie des Beaux-Arts". Paul Wunderlich woonde en werkte afwisselend in Hamburg en Frankrijk tot aan zijn dood in juni 2010.
De in 1927 in Eberswalde bij Berlijn geboren schilder en beeldhouwer leerde tekenen op de kunstschool in de oranjerie van kasteel Eutin. Direct na de oorlog ging hij naar de Academie voor Schone Kunsten in Hamburg en studeerde daar grafische kunsten. Na zijn opleiding bleef hij er aan als tekenleraar en werd hij er in 1963 hoogleraar.
Begin jaren 50 ontmoette hij Emil Nolde en Oskar Kokoschka en drukte onder hun leiding reproducties van hun werken. Zelf ontwikkelde hij een zeer eigenzinnige stijl waarin maniërisme en surrealisme, maar ook elementen van Art Nouveau en Art Deco samenkomen. Aanvankelijk ontleende hij zijn thema's aan de Duitse geschiedenis, bijvoorbeeld in de cyclus "20 juli 1944". Later werden erotische en seksuele motieven belangrijker voor hem, die hij delicaat en met een vleugje morbiditeit behandelde. In 1960 werd zo'n grafische cyclus door het Openbaar Ministerie vervolgd wegens vermeende onzedelijkheid.
In de jaren 60 begon hij te werken naar foto's van Karin Székessy. Nadat hij in 1968 zijn hoogleraarschap weer had opgegeven, maakte hij verschillende studiereizen naar New York en Zwitserland. Sindsdien werkte hij ook aan sculpturaal geësthetiseerde alledaagse voorwerpen die in harmonie waren met de verfijnde beeldtaal van zijn schilderkunst.
"Zijn werken worden wereldwijd erkend, gewaardeerd en ook gekocht door een breed publiek", schrijft Paul Wunderlichs biograaf Jens Christian Jensen. "Kunstkenners zijn het erover eens: Paul Wunderlich is de belangrijkste meester van het fantastisch realisme en een van de weinige stijlvormende kunstenaars van onze tijd."
"Van de gemeenplaatsen die over zijn levenswerk worden verspreid, heeft er slechts één inhoud: het besef dat Paul Wunderlich na Picasso de onovertroffen meester van de lithografie is geworden." (Prof. Heinz Spielmann)
"Als men de grootste meester zoekt in de beheersing van de lithografische techniek in al haar mogelijkheden, geen twijfel mogelijk: de lauwer behoort toe aan Paul Wunderlich." (Carl Vogel)
Een legering van koper met andere metalen (vooral met tin) die sinds de oudheid wordt gebruikt.
Bij het gieten van brons past de kunstenaar meestal de verloren-wastechniek toe, die meer dan 5000 jaar oud is. Het is de beste, maar ook de meest complexe methode om beelden te produceren.
Eerst vormt de kunstenaar een model van zijn sculptuur. Het wordt ingebed in een vloeibare samenstelling van siliconenrubber. Zodra het materiaal gestold is, wordt het model uitgesneden. De vloeibare was wordt in de negatieve mal gegoten. Na afkoeling wordt het wasafgietsel uit de mal gehaald, voorzien van spanten en in keramische massa gedompeld. De keramische massa wordt uitgehard in een oven, en de was vloeit eruit (verloren mal).
Nu hebben we eindelijk de negatieve mal, waarin het 1400 graden Celsius hete gesmolten brons wordt gegoten. Nadat het brons is afgekoeld, wordt de keramische schaal afgebroken en komt het beeld aan het licht.
Nu worden de hulzen verwijderd, de oppervlakken gepolijst, gepatineerd en genummerd door de kunstenaar zelf of, volgens zijn specificaties, door een specialist. Zo wordt elk gietstuk een origineel werk.
Voor bronsgietwerk van lagere kwaliteit wordt vaak de zandgietmethode gebruikt, die echter qua oppervlakte-eigenschappen en kwaliteit niet de resultaten bereikt van de complexere verloren-wastechniek.
Benaming voor een kunstobject (sculptuur of installatie) dat naar wens van de kunstenaar in meerdere exemplaren in een beperkte en genummerde oplage wordt geproduceerd.
De multiple heeft bijgedragen aan de "democratisering" van de kunst door het werk toegankelijk en betaalbaar te maken voor een groter publiek.
Een plastisch kunstwerk van hout, steen, ivoor, brons of andere metalen.
Terwijl beelden van hout, ivoor of steen rechtstreeks uit het materiaal worden vervaardigd, wordt bij bronsgieten eerst een werkmodel gemaakt, meestal van klei of andere gemakkelijk te vormen materialen.
Na de Griekse en Romeinse oudheid kwam de beeldhouwkunst tot bloei tijdens de Renaissance. Het impressionisme gaf een nieuwe impuls aan de beeldhouwkunst. Ook hedendaagse kunstenaars als Jörg Immendorff, Andora en Markus Lüpertz hebben de beeldhouwkunst verrijkt met uitstekende sculpturen.