Beeld "Gele waterlelies en agapanthus" (1914-1917), ingelijst
Beeld "Gele waterlelies en agapanthus" (1914-1917), ingelijst
Korte info
reproductie, Giclée print op canvas | op spieraam | ingelijst | formaat 74 x 64 cm (h/w)
Gedetailleerde beschrijving
Beeld "Gele waterlelies en agapanthus" (1914-1917), ingelijst
In 1890 kocht Claude Monet een schilderachtig stuk grond in Giverny en wijdde zich volledig aan het ontwerpen van zijn tuin. Hij creëerde een paradijs met verschillende exotische bloemen en vijvers met glinsterende waterlelies. Monet bouwde een Japanse houten brug over de waterlelievijver. Hier vond hij de motieven voor zijn wereldberoemde waterlelie- en tuinschilderijen, die zijn late artistieke werk kenmerkten.
"Gele waterlelies en agapanthus: Iriserende waterlelies, een van Monets favoriete planten, vormen kleine eilandjes van bladeren in het spiegelende water.
Origineel: Olieverf op doek, Musée Marmottan, Parijs.
Hoogwaardige reproductie volgens het Fine Art Giclée-procedé, rechtstreeks met de hand op doek getrokken en traditioneel opgespannen op een spieraam. De zichtbare linnenstructuur onderstreept het schilderijachtige effect van het object. Ingelijst in een mooi massief houten frame. Afmeting 74 x 64 cm (h/w).
Dit product maakt deel uit van de volgende sets
Over Claude Monet
1840-1926
De kunst van Claude Monet is de belichaming van het impressionisme. Tijdens zijn lange schildersleven zocht hij onvermoeibaar naar manieren om de veranderlijkheid van licht en kleur in vele atmosferische variaties en op verschillende momenten van de dag weer te geven.
Geboren in Parijs, groeide Monet op aan de Normandische kust in Le Havre, waar zijn vader een kleine kruidenierswinkel runde. Monet deed zijn eerste artistieke pogingen op het gebied van karikaturen, maar richtte zich daarna op de buitenschilderkunst. Lichte pasteltinten vonden hun weg naar zijn doeken. Zijn schilderijen werden herhaaldelijk afgewezen door de officiële Parijse Salon, maar Monet en zijn vrienden Auguste Renoir en Alfred Sisley lieten zich niet ontmoedigen. Tijdens hun gezamenlijke excursies naar Fontainebleau maakten zij prachtige frisse schilderijen in de open lucht die de strenge academische regels steeds verder achter zich lieten.
Maar ernstige financiële crises troffen Monet en zijn zwangere minnares Camille al snel. Tijdens de Frans-Pruisische oorlog vluchtte Monet met zijn jonge gezin naar Londen. Na de oorlog vestigden ze zich in Argenteuil. Dit stadje buiten Parijs, schilderachtig gelegen aan de Seine, werd vervolgens een trekpleister voor een hele reeks impressionistische schilders: Edouard Manet, Gustave Caillebotte, maar ook Camille Pissarro, Auguste Renoir en Alfred Sisley kwamen er samen om hun verse indrukken op doek vast te leggen. In de eerste onafhankelijke tentoonstelling van de groep gaf een schilderij van Monet getiteld "Impressie. Zonsopgang" de kunstbeweging haar naam.
Na de dood van Camille verhuisde Monet met zijn tweede vrouw Alice naar Giverny. Hier kon hij zijn levensdroom van een eigen, door hemzelf ontworpen tuin verwezenlijken. De bloeiende tuin met zijn Japanse bruggen en vijvers vol waterlelies inspireerde Monet tot het maken van steeds grotere schilderijen die de veranderende plantenwereld tonen als een overweldigende decoratieve harmonie van de natuur.
Het landgoed - in 1966 door de zoon van Monet nagelaten aan de Académie des Beaux-Arts en sinds 1980 aan de "Fondation Claude Monet" - was voor hem een onuitputtelijke bron van inspiratie. Tegenwoordig is de tuin van Giverny de bestemming van vele kunstliefhebbers, en wie de tuin bezoekt wordt onmiddellijk vervoerd in de beeldende wereld van de kunstenaar. In de lente staat alles in kleurige bloei, en bij het zien van de echte waterlelievijvers die Monet steeds weer schilderde, staat men versteld hoe precies hij het landschap heeft vastgelegd, ondanks al zijn artistieke eigenzinnigheid. “Aan mijn tuin werk ik voortdurend en met liefde, ik heb vooral bloemen nodig, altijd, altijd. Mijn hart is altijd in Giverny. Een scheiding van Giverny zou me hard treffen ... nooit meer zou ik zo'n mooie plek vinden", was Monets vaste overtuiging. Hij hoefde nooit meer te scheiden; Monet stierf in zijn geliefde Giverny op 5 december 1926.
Monet wordt wel de uitvinder genoemd van kleurrijke dromen voorbij het zichtbare. Maar hij was veel meer, hij probeerde altijd zijn idee van schilderen in de open lucht - en plein air - te verwezenlijken. Voor zijn schilderkunst was de beslissende factor altijd hoe hij ziet, niet wat hij ziet.
Giclée = afgeleid van het Franse werkwoord gicler dat "stralen, vernevelen" betekent.
De Giclée-methode is een digitaal drukproces. Het is een afdruk op groot formaat met hoge resolutie van een inkjetprinter met speciale verschillend gekleurde of op pigment gebaseerde inkten (meestal zes tot twaalf). De kleuren zijn licht-echt, dat wil zeggen bestand tegen schadelijk UV-licht. Ze hebben een grote rijkdom aan nuances, contrast en verzadiging.
Het Giclée-procédé is geschikt voor schildersdoek, voor handgeschept en aquarelpapier en voor zijde.
De stijl van het impressionisme, die rond 1870 in de Franse schilderkunst opkwam, dankt zijn naam aan het landschapsschilderij "Impression, soleil levant" van Claude Monet. Na aanvankelijk te zijn afgewezen, begon het aan een ware triomftocht.
Schilders als Claude Monet, Edgar Degas, Edouard Manet, Auguste Renoir en anderen creëerden motieven uit het dagelijks leven en stads- en landschapstaferelen in een helder, natuurlijk licht.
Het impressionisme kan worden gezien als een reactie op de schilderkunst van de academies. De nadruk lag niet op de inhoud met een volgens vaste regels ontworpen picturale compositie, maar op het object zoals het op dat moment verscheen, in een vaak willekeurig detail. De werkelijkheid werd gezien in al haar verscheidenheid aan kleuren in natuurlijk licht. Het schilderen in de open lucht verving het schilderen in het atelier.
Het verhelderen van het palet en het opheffen van vaste contouren ging gepaard met een nieuwe benadering van kleur. In veel gevallen werden de kleuren niet meer op het palet gemengd, maar zodanig naast elkaar op het doek geplaatst dat de uiteindelijke indruk pas in het oog van de toeschouwer, op enige afstand, tevoorschijn kwam. In het "pointillisme" (met schilders als Georges Seurat en Paul Signac) werd dit principe vervolgens tot in het extreme doorgevoerd.
Buiten Frankrijk kreeg het impressionisme vorm in de werken van schilders als Max Slevogt, Max Liebermann en Lovis Corinth in Duitsland en ook door James A.M. Whistler in de Verenigde Staten.
In de beeldhouwkunst kwam het impressionisme slechts in beperkte mate tot uiting. In de werken van Auguste Rodin, die als een van de belangrijkste vertegenwoordigers wordt beschouwd, is een ontbinding van oppervlakken zichtbaar, waarbij het spel van licht en schaduw deel uitmaakt van de artistieke prestatie. Ook Degas en Renoir maakten sculpturen.