Standbeeld "Biddende Efebe" (originele grootte), kunstmarmeren versie
Standbeeld "Biddende Efebe" (originele grootte), kunstmarmeren versie
Korte info
kunstmarmer | originele maat 139 cm
Gedetailleerde beschrijving
Standbeeld "Biddende Efebe" (originele grootte), kunstmarmeren versie
De Attische beeldhouwer Leochares (375-310 v.Chr.), die hielp bij de voltooiing van een van de zeven wereldwonderen uit de oudheid in het Mausoleum van Halicarnassus, realiseerde het ideaal van de goddelijke heldhaftige Olympiër met de "Biddende Epheb". In de gewijde wijk Diadumenos bij Olympia scheen de straling van het eeuwige vuur op de jongeling die zichzelf kroonde met de overwinningsmantel. Hij heft zijn armen ver boven zijn hoofd en roept de zegen van de onsterfelijken in.
Origineel: Brons, Staatliche Museen Preußischer Kulturbesitz Berlin, Pergamonmuseum. Leochares, ca. 320 v.Chr.
Uitgave in wit polymeergebonden kunstmarmer. In originele maat 139 cm.
Klantbeoordelingen
wunderbare Statue
Over Leochares
Naast Praxiteles is Leochares de belangrijkste Griekse beeldhouwer van de laat-klassieke periode. Hij leefde in de 4e eeuw voor Christus en kwam waarschijnlijk uit Athene. Plinius dateert zijn creatieve periode tussen 370 en 320. Omdat er weinig bekend is over zijn leven en werk, kan zijn oeuvre alleen gereconstrueerd worden aan de hand van kopieën.
De betrokkenheid van de beeldhouwer bij de sculpturale decoratie van het Mausoleum van Halicarnassus rond 350 lijkt echter zeker. Volgens Plinius zou hij de panelen met het gevechtsfries van de Amazones hebben gemaakt. De toeschrijving van de modellen voor de "Apollo van Belvedere" en zijn tegenhanger, de "Artemis van Versailles", blijft echter controversieel.
De grote faam van de Griekse beeldhouwer bij zijn tijdgenoten was vooral gebaseerd op zijn portretten en godenbeelden. Vóór 338 voor Christus kreeg hij bijvoorbeeld de opdracht om de koninklijke familie van Filips II van Macedonië af te beelden als familieportret in het Filippion in Olympia. Hij beeldde ook zijn zoon Alexander af in andere portretbustes. Een van de beroemdste werken van Leochare in de Romeinse tijd was het beeld van Ganymedes die door de adelaar wordt beroofd.
De sculpturale werken worden gekenmerkt door hun slanke proporties en expansieve bewegingen. Als de toeschrijvingen juist zijn, toonde hij een voor zijn tijd ongebruikelijke groepsdynamiek in de scènes met meerdere figuren en de decoratieve oppervlaktevulling. Zijn werk staat dus op de drempel tussen de klassieke kunst van de 5e eeuw v.Chr. en het hellenisme.
Minoïsche cultuur, Myceense cultuur
Kretenzische kunst wordt ook wel Minoïsche kunst genoemd naar de legendarische koning Minos.
De Kretenzisch-Minoïsche kunst is de kunst van Kreta van ongeveer 2900-1600 voor Christus (Minoïsche kunst) en de Myceense kunst van Kreta en het Griekse vasteland van ongeveer 1600-1100 voor Christus, op Kreta slechts tot 1200 voor Christus.
De Duitse archeoloog Heinrich Schliemann ontdekte in de schachtgraven van Mycene, dat zijn hoogtijdagen beleefde in de 14e en 13e eeuw voor Christus, belangrijke bewijzen van deze cultuur. Een overgebleven getuigenis is de Leeuwenpoort uit de 13e eeuw voor Christus.
Keramische kunstwerken hebben de millennia het best overleefd in de vorm van prachtig versierde vazen. Beroemd is de Slangengodin (ca. 1500 v. Chr.), een faience-beeldje dat werd teruggevonden in het puin van het paleisheiligdom van Knossos. Bronzen vazen uit die tijd werden meestal gebruikt in het huishouden. Maar ook dolken en zwaarden en harnassen werden destijds van brons gemaakt.
De sieraden van Kretenzisch-Myceense dames waren gemaakt van goud, bergkristal, lapis lazuli, ivoor, faience en glas.
Geometrische cultuur
Als voortzetting van de laatmyceense kunst ontwikkelde zich op het Griekse vasteland tegen het einde van de 11e eeuw voor Christus de geometrische kunst. De natuurlijke Kretenzisch-Myceense vormentaal werd in de geometrische kunst vervangen door een mathematisch-ordenende stijl. Het gebruik van liniaal en passer is nieuw. Ook de sieraden uit deze periode worden gedomineerd door de strenge principes van de geometrie.
Archaïsche cultuur
De bouwkunst ontwikkelde zich bij de tempels van de 8e en 7e eeuw voor Christus. In het begin werd er nog gebouwd met lemen bakstenen en hout, later werden de vormen overgezet op steen. In de beeldhouwkunst ontwikkelde zich een monumentale stijl. De gebruikte materialen waren marmer, brons, klei en kalksteen. In het type naakte jeugdfiguur werden goden, helden en overwinnaars belichaamd. Goden of votiefbeelden werden gekleed afgebeeld.
Naast de ronde beeldhouwkunst ontwikkelde zich de reliëfkunst, die bij voorkeur werd gebruikt voor de versiering van tempels.
Beeldjes van klei en brons bestaan sinds de 6e eeuw voor Christus. Ze beelden mensen, dieren en mystieke wezens uit en zijn van hoge kwaliteit.
Klassieke cultuur (5e en 4e eeuw voor Christus)
Het begin van de Griekse klassieke periode valt samen met de tijd van de grote staatsman Pericles, onder wiens democratische regering Athene het centrum werd van het culturele leven en de artistieke schepping in het oude Griekenland.
De klassieke architectuur verfijnde vormen en verhoudingen tot in de perfectie. De tempel van Zeus in Olympia, het Parthenon van de Akropolis in Athene en andere belangrijke tempelgebouwen werden in deze tijd gebouwd.
In de beeldhouwkunst begon het tijdperk van de sobere stijl. De strakke vormen van de vroegere periode werden opgeblazen, het menselijk lichaam werd anatomisch bestudeerd. Hoogstandjes van de sobere stijl zijn de wagenmenner van Delphi en de Poseidon van Kaap Artemision, die door vissers uit zee werd gehaald.
De hoogklassieke periode bracht een verdere toename. Beeldhouwers als Myron, Phidias en Polyklet creëerden beelden die de beeldhouwkunst tot in onze tijd hebben beïnvloed. (Discuswerper, Athena Marsyas-groep, de Helden van Riace, onder andere.)
In de 4e eeuw overheerste een romantische opvatting. Praxiteles en Lysipp bepaalden de kunst van die tijd. Sculpturen zoals Hermes met de jongen van Dyonisos, de gietende sater en vooral de Aphrodite van Knidos zijn prachtige voorbeelden van de artistieke opvatting van de Griekse klassieke periode.
Hellenisme
Met de veroveringscampagnes van Alexander de Grote domineerde de Griekse kunst het Middellandse Zeegebied en de Oriënt. De Ionische en Corinthische stijlen overheersten in de tempelbouw.
De beeldhouwkunst van de Hellenistische periode werd geïntroduceerd door Lysipp. De tempelcomplexen, zoals dat van Pergamon, waren rijkelijk versierd met beelden. Aan het begin van de 2e eeuw voor Christus ontstond de Nike van Samothrace, tegen het einde de Venus van Milo. De hellenistische beeldhouwkunst bereikte een definitief hoogtepunt met de Laocoon-groep. De schilderkunst van die tijd werd gedomineerd door Apelles. Historische gebeurtenissen, portretten en genrestukken waren de thema's die door de hellenistische schilders werden uitgebeeld.
Marmerpoeder gebonden door polymeer. Kunstmarmer wordt gekenmerkt door een fijn wit oppervlak dat zeer dicht bij marmer komt.
Een plastisch kunstwerk van hout, steen, ivoor, brons of andere metalen.
Terwijl beelden van hout, ivoor of steen rechtstreeks uit het materiaal worden vervaardigd, wordt bij bronsgieten eerst een werkmodel gemaakt, meestal van klei of andere gemakkelijk te vormen materialen.
Na de Griekse en Romeinse oudheid kwam de beeldhouwkunst tot bloei tijdens de Renaissance. Het impressionisme gaf een nieuwe impuls aan de beeldhouwkunst. Ook hedendaagse kunstenaars als Jörg Immendorff, Andora en Markus Lüpertz hebben de beeldhouwkunst verrijkt met uitstekende sculpturen.