Beeld "Sixtijnse Madonna" (ca. 1513), ingelijst
Beeld "Sixtijnse Madonna" (ca. 1513), ingelijst
Korte info
ars mundi Exclusive Edition | gelimiteerd, 499 exemplaren | reproductie, giclée print op canvas | op spieraam | ingelijst | formaat 61 x 51 cm (h/w)
Gedetailleerde beschrijving
Beeld "Sixtijnse Madonna" (ca. 1513), ingelijst
Raphaelo Santi (1483-1520) probeerde een eenheid te creëren tussen beeld en architectuur. Het monumentale altaarstuk "Sixtijnse Madonna", geschilderd rond 1513, is bijzonder representatief.
Origineel: Olieverf op doek, Gemäldegalerie Dresden. Fine Art Giclée print op doek, opgespannen op een spieraam. Beperkte oplage van 499 exemplaren. In handgemaakt barok museumframe met bladgoudvergulding. Afmeting 61 x 51 cm (h/w). Exclusief bij ars mundi.
Over Raffaelo Santi
Raffaello Santi werd waarschijnlijk rond 1483 geboren in Urbino. Hij kreeg zijn eerste opleiding van zijn vader, een doorsnee schilder uit zijn geboortestad. Hij was korte tijd leerling van Perugino in Perugia, voordat hij in 1504 naar Florence verhuisde en uiteindelijk in 1508 naar Rome. Vanaf 1511 werkte hij als bouwmanager van de Sint-Pietersbasiliek en conservator van oude monumenten. Zijn begrafenis in het Pantheon na zijn dood (1520) getuigt van de grote waardering die zijn tijdgenoten voor hem hadden.
Rafaëls Florentijnse jaren waren vormend voor hem, waarin hij vooral de kunst van da Vinci en Michelangelo bestudeerde en wist te integreren in zijn eigen stijl. Talloze naaktstudies getuigen van zijn inspanningen om de menselijke anatomie te perfectioneren. Daarna kon hij zijn volledige talent tonen in de decoratie van de staatsievertrekken van het Vaticaan. De muur- en plafondschilderingen van de Stanza della Signatura, met hun afbeeldingen van theologie, filosofie, poëzie en recht, werden een synthese van antieke gedachten en christelijke religie, een sleutelwerk in de Europese cultuurgeschiedenis.
Naast het Vaticaan was Agostino Chigi Rafaëls grootste particuliere opdrachtgever. De kunstenaar nam de decoratie van de familiekapel en de Villa Farnesina op zich.
Rafaël zocht naar een eenheid tussen schilderkunst en architectuur. Een klein aantal figuren, de illusie van diepte en nieuwe kleurcontrasten werden een bindend model voor toekomstige generaties schilders. Het monumentale altaarstuk van de "Sixtijnse Madonna", geschilderd rond 1514, is van centraal belang. Naast de madonna's en religieuze schilderijen werden er ook portretten gemaakt, die door hun representatieve uiterlijk het officiële type portret werden.
Uitgave van een afbeelding of sculptuur die door ars mundi is geïnitieerd en alleen verkrijgbaar is bij ars mundi of bij distributiepartners onder licentie van ars mundi.
Giclée = afgeleid van het Franse werkwoord gicler dat "stralen, vernevelen" betekent.
De Giclée-methode is een digitaal drukproces. Het is een afdruk op groot formaat met hoge resolutie van een inkjetprinter met speciale verschillend gekleurde of op pigment gebaseerde inkten (meestal zes tot twaalf). De kleuren zijn licht-echt, dat wil zeggen bestand tegen schadelijk UV-licht. Ze hebben een grote rijkdom aan nuances, contrast en verzadiging.
Het Giclée-procédé is geschikt voor schildersdoek, voor handgeschept en aquarelpapier en voor zijde.
Renaissance = wedergeboorte. Aanduiding van de kunst vanaf ongeveer 1350 tot de 16e eeuw.
Vanuit Florence ontwikkelde zich tegen het einde van de 14e eeuw een geesteshouding die, achteraf gezien, als een wedergeboorte van de klassieke idealen van de Griekse en Romeinse oudheid kan worden beschouwd. In de loop van de 15e en 16e eeuw verspreidde de Renaissance zich eerst over Italië en vervolgens over heel West-Europa en bepaalde alle artistieke uitingen. Volgens het humanistische uitgangspunt om de mens in het centrum van alle gedachten te plaatsen, creëerden briljante kunstenaars als Donatello, Leonardo da Vinci, Michelangelo, Rafaël, Dürer, Holbein, Cranach en Fouquet hun onsterfelijke werken.
In de literatuur kende de Renaissance haar hoogtepunt met de werken van William Shakespeare.
Tegen het einde van de 16e eeuw moest de Renaissance wijken voor de weelde van de barok, voordat haar ideeën een wedergeboorte beleefden in het classicisme van de 18e eeuw.