Sculptuur "Indiase God Ganesha", antiek messing

De kunst op het Indiase subcontinent met de huidige staten India, Pakistan, Bangladesh en Sri Lanka varieert naargelang het landschap en de religie. De Indiase kunst is een van de belangrijkste van de wereldkunst en is religieus bepaald. Een van haar meest opmerkelijke prestaties is de illustratie van intieme contemplatie, maar ook van sensuele levensvreugde. Vier cultureel verschillende hoofdfasen volgen elkaar op:

In Noordwest- en Noord-India de Harappa-cultuur in de 3e-2e eeuw voor Christus, de perioden van de Indiase oudheid tot aan de Middeleeuwen, de Indo-Islamitische perioden sinds de veroveringen van de moslims vanaf de 12e en 13e eeuw, en de moderne tijd, die een "Hindoe-renaissance" inluidde en ten slotte leidde tot moderniteit met een internationaal karakter.

De Harappa-cultuur (ca. 2500-1500 voor Christus) is de eerste geavanceerde beschaving op Indiase bodem.

In de Vedische periode vanaf ca. 1200 voor Christus ontstond na de immigratie van de Arische stammen de beroemde Brahman-kastemaatschappij, de basis van de latere Indiase hindoeïstische en boeddhistische religies. Hier werd fijn beschilderd aardewerk gevonden naast de eerste ijzeren werktuigen. 

De Maurya-periode (4e-2e eeuw voor Christus) sloot de eerste fase van staatsvorming af, waarin ook het boeddhisme opkwam. In deze periode ontstonden de eerste monumentale architectonische en beeldhouwkundige werken, dierfiguren van de hoogste sculpturale rijpheid. In de vroege boeddhistische en vroege hindoeïstische periode ontwikkelden zich de kunststijlen van de stoepa's (rond 100-75 voor Christus). In de boeddhistische kunststijlen werd Boeddha niet als mens afgebeeld; in het hindoeïsme werden vanaf het begin afbeeldingen van godheden gemaakt. 

In de Satavahana-periode van de 2e-3e eeuw na Christus kwam de vroege hindoeïstische en boeddhistische beeldverering tot volle bloei.

In de Gupta-periode (320-6e eeuw) ontstond het Boeddhabeeld met de volmaakte innerlijke compositie. De hindoekunst produceerde voorstellingen van Shiva en Krishnu met zachte modellering en evenwichtige verhoudingen. 

Middeleeuwse periodes (7e-13e eeuw). De gemeenschappelijke religieuze tradities van India bleken een cultureel verenigend fundament te zijn. De godheden Vishnu, Shiva en Brahma waren het onderwerp van artistieke creatie. De Devi en Shaktis kregen een bijzondere positie als vrouwelijke kosmische krachten in de Tantrakunst. In het boeddhisme ontstond tegen het einde van het eerste millennium de esoterische Tantrayana-beweging, waarbij de bodhisattva's en tara's het pantheon domineerden. De met figuratieve reliëfs versierde tempelgebouwen uit deze tijd zijn indrukwekkend. 

De Indo-Islamitische kunst ontwikkelde zich vanaf de 12e eeuw, maar bleef beïnvloed door de Indiase architecten. Onder de Mughal-dynastie, die Babur vanaf 1526 stichtte, begon de monumentale fort-, paleis- en tuinarchitectuur, gekenmerkt door het gebruik van kostbare materialen (rode zandsteen, wit marmer).