Sculptuur "Dansoefening" (Esquisse de danse), versie in brons
Sculptuur "Dansoefening" (Esquisse de danse), versie in brons
Korte info
museumreplica | brons + diabase | hoogte 42 cm | gewicht ca. 4 kg
Gedetailleerde beschrijving
Sculptuur "Dansoefening" (Esquisse de danse), versie in brons
Origineel: Brons, Musée Rodin, Parijs. Geschilderd in 1910.
Replica in museum. Uitvoering in edel brons. Gegoten met behulp van het Lost-Mould-Proces. Hoogte 42 cm, incl. sokkel van zwarte diabase. Gewicht ca. 4 kg.
Over Auguste Rodin
1840-1917 - belangrijkste beeldhouwer van de overgangsperiode van de 19e naar de 20e eeuw
François-Auguste-René Rodin wordt beschouwd als een briljante vernieuwer van de beeldhouwkunst en behoort naast Praxiteles, Michelangelo, Cellini en Canova tot de grootste beeldhouwers aller tijden. Zijn sculpturale oeuvre is zo omvangrijk dat er nog geen complete catalogus van zijn werken is verschenen. Deze zou zeker enkele honderden pagina's beslaan.
Rodin studeerde aan de School voor Toegepaste Kunsten, nadat hij drie keer was afgewezen aan de Parijse Kunstschool.
Rodin was een vurig bewonderaar van schoonheid. Hij was het meest gegrepen door het menselijk lichaam, dat hij in zijn "vérité fugitive" steeds opnieuw vereeuwigde, in het vluchtige moment van het moment: levende, pulserende schoonheid die onder zijn creatieve handen een onvergankelijke vorm aannam. Wat Rodin met zijn handen creëerde, straalde een enorme vitaliteit en ongetemde kracht uit.
Zijn beelden, met hun veelvuldig gebroken oppervlakken, luidden een nieuw tijdperk in de beeldhouwkunst in. Het genie van Rodins moderne vormentaal, die zich uitdrukt met elementen van het impressionisme, de monumentale pose van de academische stijl achter zich laat en geestelijke gestalten tot leven brengt in bewegende vlakken, moest nog worden erkend: "Stoutmoedigheid van het licht - bescheidenheid van de schaduw" - Rodin componeerde deze dialoog van verhogingen en verlagingen in de "huid" van zijn beelden. Flikkerende hoogtepunten en mysterieuze schaduwen animeren zijn figuren en brengen ze tot leven: "Beeldhouwen is de kunst van het weergeven van vormen in het spel van licht en schaduw."
Een legering van koper met andere metalen (vooral met tin) die sinds de oudheid wordt gebruikt.
Bij het gieten van brons past de kunstenaar meestal de verloren-wastechniek toe, die meer dan 5000 jaar oud is. Het is de beste, maar ook de meest complexe methode om beelden te produceren.
Eerst vormt de kunstenaar een model van zijn sculptuur. Het wordt ingebed in een vloeibare samenstelling van siliconenrubber. Zodra het materiaal gestold is, wordt het model uitgesneden. De vloeibare was wordt in de negatieve mal gegoten. Na afkoeling wordt het wasafgietsel uit de mal gehaald, voorzien van spanten en in keramische massa gedompeld. De keramische massa wordt uitgehard in een oven, en de was vloeit eruit (verloren mal).
Nu hebben we eindelijk de negatieve mal, waarin het 1400 graden Celsius hete gesmolten brons wordt gegoten. Nadat het brons is afgekoeld, wordt de keramische schaal afgebroken en komt het beeld aan het licht.
Nu worden de hulzen verwijderd, de oppervlakken gepolijst, gepatineerd en genummerd door de kunstenaar zelf of, volgens zijn specificaties, door een specialist. Zo wordt elk gietstuk een origineel werk.
Voor bronsgietwerk van lagere kwaliteit wordt vaak de zandgietmethode gebruikt, die echter qua oppervlakte-eigenschappen en kwaliteit niet de resultaten bereikt van de complexere verloren-wastechniek.
De stijl van het impressionisme, die rond 1870 in de Franse schilderkunst opkwam, dankt zijn naam aan het landschapsschilderij "Impression, soleil levant" van Claude Monet. Na aanvankelijk te zijn afgewezen, begon het aan een ware triomftocht.
Schilders als Claude Monet, Edgar Degas, Edouard Manet, Auguste Renoir en anderen creëerden motieven uit het dagelijks leven en stads- en landschapstaferelen in een helder, natuurlijk licht.
Het impressionisme kan worden gezien als een reactie op de schilderkunst van de academies. De nadruk lag niet op de inhoud met een volgens vaste regels ontworpen picturale compositie, maar op het object zoals het op dat moment verscheen, in een vaak willekeurig detail. De werkelijkheid werd gezien in al haar verscheidenheid aan kleuren in natuurlijk licht. Het schilderen in de open lucht verving het schilderen in het atelier.
Het verhelderen van het palet en het opheffen van vaste contouren ging gepaard met een nieuwe benadering van kleur. In veel gevallen werden de kleuren niet meer op het palet gemengd, maar zodanig naast elkaar op het doek geplaatst dat de uiteindelijke indruk pas in het oog van de toeschouwer, op enige afstand, tevoorschijn kwam. In het "pointillisme" (met schilders als Georges Seurat en Paul Signac) werd dit principe vervolgens tot in het extreme doorgevoerd.
Buiten Frankrijk kreeg het impressionisme vorm in de werken van schilders als Max Slevogt, Max Liebermann en Lovis Corinth in Duitsland en ook door James A.M. Whistler in de Verenigde Staten.
In de beeldhouwkunst kwam het impressionisme slechts in beperkte mate tot uiting. In de werken van Auguste Rodin, die als een van de belangrijkste vertegenwoordigers wordt beschouwd, is een ontbinding van oppervlakken zichtbaar, waarbij het spel van licht en schaduw deel uitmaakt van de artistieke prestatie. Ook Degas en Renoir maakten sculpturen.
Een getrouwe reproductie van een kunstwerk in dezelfde grootte en met de best mogelijke gelijkenis in materiaal en kleur.
De mal wordt meestal rechtstreeks van het origineel genomen, zodat de replica zelfs de fijnste details weergeeft. Na het gieten van de replica volgens de meest geschikte methode, wordt het oppervlak gepolijst, gepatineerd, verguld of geschilderd zodat het overeenkomt met het origineel.
Een replica van ars mundi is een herkenbare afbeelding van het origineel.
Een plastisch kunstwerk van hout, steen, ivoor, brons of andere metalen.
Terwijl beelden van hout, ivoor of steen rechtstreeks uit het materiaal worden vervaardigd, wordt bij bronsgieten eerst een werkmodel gemaakt, meestal van klei of andere gemakkelijk te vormen materialen.
Na de Griekse en Romeinse oudheid kwam de beeldhouwkunst tot bloei tijdens de Renaissance. Het impressionisme gaf een nieuwe impuls aan de beeldhouwkunst. Ook hedendaagse kunstenaars als Jörg Immendorff, Andora en Markus Lüpertz hebben de beeldhouwkunst verrijkt met uitstekende sculpturen.