Sculptuur "Een danseres die haar schoen aantrekt", gebonden bronzen versie
Sculptuur "Een danseres die haar schoen aantrekt", gebonden bronzen versie
Korte info
museumreplica | certificaat | gebonden brons + hout | gepatineerd | totale afmeting 43 x 24 x 19 cm (h/w/d) | gewicht 2,7 kg
Gedetailleerde beschrijving
Sculptuur "Een danseres die haar schoen aantrekt", gebonden bronzen versie
Naarmate Degas ouder werd, werd hij steeds blinder, waardoor hij niet meer kon schilderen. Maar zijn creatieve kracht bleef ongebroken. Hij richtte zich steeds meer op kleine beeldhouwwerken, die hem ook een eeuwige reputatie als beeldhouwer bezorgden.
Origineel: Musée d'Orsay (RF 2099), Parijs. Brons, voor het eerst gegoten rond 1910.
Replica gemaakt van handgepatineerd hars met gebronsd oppervlak, op houten sokkel. Met certificaat van echtheid. Afmetingen met sokkel 43 x 24 x 19 cm (h/w/d). Afmetingen sokkel 2 x 15 x 17 cm (h/w/d). Gewicht 2,7 kg.
Over Edgar Degas
1834-1917
Sinds het midden van de jaren 1860 staan afbeeldingen van gracieuze dansers en kleurrijke theaterscènes centraal in het oeuvre van Degas. Ze behoren tot de groep van alledaagse afbeeldingen van het leven in de stad. In veel van zijn picturale uitvindingen bekritiseerde Degas de nieuwe moderne wereld. Hij gebruikt ongebruikelijke uitsnedes om het isolement van het individu te benadrukken.
De in 1834 geboren Franse schilder, die volgens de wensen van zijn rijke familie advocaat had moeten worden, bestudeerde de oude meesters in het Louvre en in de musea van Italië. Classicistische historieschilderijen en portretten maakten deel uit van zijn toenmalige repertoire van motieven en vormen. Pas na zijn ontmoeting met Eduard Manet en de regelmatige tentoonstellingen met de impressionisten vanaf 1874 veranderde zijn schilderstijl. Hij zag zichzelf echter nooit als een vertegenwoordiger van deze stijl en hield vast aan zijn onafhankelijkheid.
Er zijn geen landschappen in zijn oeuvre en hij werkte ook niet met de impressionistische ontleding van kleur en vorm. Voor Degas was de mens altijd het dominante thema in zijn werk. De link tussen zijn werk en dat van de impressionisten lag in zijn streven om het moment vast te leggen. Hij demonstreerde zijn vermogen om beweging weer te geven in zijn dynamische schilderijen van paardenraces en balletscènes. Hij legt zijn motief vast door de snelle toepassing van pastelkleuren en fijne contourlijnen. Degas' artistieke basis was tekenen, waarbij hij belangrijke inspiratie haalde uit Japanse houtsneden. Hij realiseerde de thema's in de schilderkunst en grafische kunst op dezelfde manier.
Toen Degas' gezichtsvermogen tegen het einde van zijn leven afnam, verlegde hij zijn aandacht van de schilderkunst naar de beeldhouwkunst. Hij boetseerde beeldjes van ruiters en dansers, waarbij hij trouw bleef aan zijn vertrouwde motieven. Degas stierf in Parijs in 1917.
De stijl van het impressionisme, die rond 1870 in de Franse schilderkunst opkwam, dankt zijn naam aan het landschapsschilderij "Impression, soleil levant" van Claude Monet. Na aanvankelijk te zijn afgewezen, begon het aan een ware triomftocht.
Schilders als Claude Monet, Edgar Degas, Edouard Manet, Auguste Renoir en anderen creëerden motieven uit het dagelijks leven en stads- en landschapstaferelen in een helder, natuurlijk licht.
Het impressionisme kan worden gezien als een reactie op de schilderkunst van de academies. De nadruk lag niet op de inhoud met een volgens vaste regels ontworpen picturale compositie, maar op het object zoals het op dat moment verscheen, in een vaak willekeurig detail. De werkelijkheid werd gezien in al haar verscheidenheid aan kleuren in natuurlijk licht. Het schilderen in de open lucht verving het schilderen in het atelier.
Het verhelderen van het palet en het opheffen van vaste contouren ging gepaard met een nieuwe benadering van kleur. In veel gevallen werden de kleuren niet meer op het palet gemengd, maar zodanig naast elkaar op het doek geplaatst dat de uiteindelijke indruk pas in het oog van de toeschouwer, op enige afstand, tevoorschijn kwam. In het "pointillisme" (met schilders als Georges Seurat en Paul Signac) werd dit principe vervolgens tot in het extreme doorgevoerd.
Buiten Frankrijk kreeg het impressionisme vorm in de werken van schilders als Max Slevogt, Max Liebermann en Lovis Corinth in Duitsland en ook door James A.M. Whistler in de Verenigde Staten.
In de beeldhouwkunst kwam het impressionisme slechts in beperkte mate tot uiting. In de werken van Auguste Rodin, die als een van de belangrijkste vertegenwoordigers wordt beschouwd, is een ontbinding van oppervlakken zichtbaar, waarbij het spel van licht en schaduw deel uitmaakt van de artistieke prestatie. Ook Degas en Renoir maakten sculpturen.
Bronspoeder gebonden door polymeer. Speciale polijst- en patineertechnieken geven het oppervlak van het gietstuk een uiterlijk dat lijkt op brons.
Een getrouwe reproductie van een kunstwerk in dezelfde grootte en met de best mogelijke gelijkenis in materiaal en kleur.
De mal wordt meestal rechtstreeks van het origineel genomen, zodat de replica zelfs de fijnste details weergeeft. Na het gieten van de replica volgens de meest geschikte methode, wordt het oppervlak gepolijst, gepatineerd, verguld of geschilderd zodat het overeenkomt met het origineel.
Een replica van ars mundi is een herkenbare afbeelding van het origineel.
Een plastisch kunstwerk van hout, steen, ivoor, brons of andere metalen.
Terwijl beelden van hout, ivoor of steen rechtstreeks uit het materiaal worden vervaardigd, wordt bij bronsgieten eerst een werkmodel gemaakt, meestal van klei of andere gemakkelijk te vormen materialen.
Na de Griekse en Romeinse oudheid kwam de beeldhouwkunst tot bloei tijdens de Renaissance. Het impressionisme gaf een nieuwe impuls aan de beeldhouwkunst. Ook hedendaagse kunstenaars als Jörg Immendorff, Andora en Markus Lüpertz hebben de beeldhouwkunst verrijkt met uitstekende sculpturen.