Buste "Worpswede Kind", reductie in brons
Buste "Worpswede Kind", reductie in brons
Korte info
ars mundi Exclusive Edition | gelimiteerd, 490 exemplaren | genummerd | keurmerk van gieterij | certificaat | brons | gepatineerd | verkleining | afmetingen 20,5 x 20 x 11,5 cm (h/w/d) | gewicht ca. 2,1 kg
Gedetailleerde beschrijving
Buste "Worpswede Kind", reductie in brons
Voor Hans am Ende bleken zijn academische studies in München geen succes, zelfs verlammend. In plaats van het klaslokaal vond hij meer inspiratie in de Schackgalerie en de Pinakothek. Hij was gefascineerd door de studie van anatomie. En zo concentreerde hij zich herhaaldelijk op (hoofd)portretten door te tekenen, te etsen en te boetseren. Zijn "Kind van Worpswede" is zowel een nauwkeurig portret als de hint van een mysterieus begin.
Beeldhouwwerk in fijn brons, gepatineerd. Met de hand gegoten volgens het verloren-was-proces. De mal is rechtstreeks van het gipsen origineel genomen en verkleind (reductie). In samenwerking met de Kunsthalle Bremen. Gelimiteerde oplage van 490 exemplaren, individueel genummerd en voorzien van het stempel van de gieterij. Met genummerd certificaat van echtheid en verjaring. Afmetingen 20,5 x 20 x 11,5 cm (h/w/d). Gewicht ca. 2,1 kg. ars mundi Exclusive Edition.
"Als medeoprichter van de kunstenaarskolonie Worpswede heeft Hans am Ende een bijzondere betekenis voor de collectie van de Kunsthalle Bremen, omdat werken van hem hier al in 1895 werden tentoongesteld. Vandaag de dag is hij in onze collectie vertegenwoordigd met belangrijke landschapsschilderijen, talrijke werken op papier en de sculptuur van het "Worpswede Kind". Het uiterst fijne en gedetailleerde portret van het meisje straalt een betoverende rust uit en geeft tegelijkertijd het grote kunstenaarschap van Hans am Ende weer. Ik ben zeer verheugd dat dit prachtige portret nu beschikbaar is voor een bredere kring van verzamelaars door middel van deze hoogwaardige reproductie." (Prof. Dr. Christoph Grunenberg, directeur van de Kunsthalle Bremen)
Over Hans am Ende
In 1889 werd de "Künstlervereinigung Worpswede" opgericht door Hans am Ende, Fritz Mackensen, Otto Modersohn, Fritz Overbeck, Heinrich Vogeler en Carl Vinnen. Hun deelname aan de tentoonstelling van de kunstenaarscoöperatie in München in 1895 leverde de kleine groep eer en aankopen op en daarmee hun artistieke doorbraak.
Hans am Ende, geboren in Trier op 31 december 1864, studeerde aan de Münchener Academie van 1884-89 met een onderbreking van twee jaar. Zijn persoonlijke kennismaking met Fritz Mackensen, die bij toeval het onbekende boerendorp Teufelsmoor ten noorden van Bremen had ontdekt, bracht Ende ertoe om zich in 1889 permanent in Worpswede te vestigen.
De felgekleurde schilderijen van Hans am Ende richten zich voornamelijk op het heidegebied. Hier was hij ver verwijderd van de academische kunstwereld en vond hij een onmiddellijke fascinerende ervaring van de natuur. Hij ving het ruige landschap in sfeervolle, delicate natuurschilderijen.
In zijn latere werk werd het Zwitserse hooggebergte het middelpunt van zijn motieven. Hij bracht hier de laatste jaren van zijn leven door en stierf in 1918.
Een legering van koper met andere metalen (vooral met tin) die sinds de oudheid wordt gebruikt.
Bij het gieten van brons past de kunstenaar meestal de verloren-wastechniek toe, die meer dan 5000 jaar oud is. Het is de beste, maar ook de meest complexe methode om beelden te produceren.
Eerst vormt de kunstenaar een model van zijn sculptuur. Het wordt ingebed in een vloeibare samenstelling van siliconenrubber. Zodra het materiaal gestold is, wordt het model uitgesneden. De vloeibare was wordt in de negatieve mal gegoten. Na afkoeling wordt het wasafgietsel uit de mal gehaald, voorzien van spanten en in keramische massa gedompeld. De keramische massa wordt uitgehard in een oven, en de was vloeit eruit (verloren mal).
Nu hebben we eindelijk de negatieve mal, waarin het 1400 graden Celsius hete gesmolten brons wordt gegoten. Nadat het brons is afgekoeld, wordt de keramische schaal afgebroken en komt het beeld aan het licht.
Nu worden de hulzen verwijderd, de oppervlakken gepolijst, gepatineerd en genummerd door de kunstenaar zelf of, volgens zijn specificaties, door een specialist. Zo wordt elk gietstuk een origineel werk.
Voor bronsgietwerk van lagere kwaliteit wordt vaak de zandgietmethode gebruikt, die echter qua oppervlakte-eigenschappen en kwaliteit niet de resultaten bereikt van de complexere verloren-wastechniek.
Plastische voorstelling van hoofd en schouders van de mens.
Uitgave van een afbeelding of sculptuur die door ars mundi is geïnitieerd en alleen verkrijgbaar is bij ars mundi of bij distributiepartners onder licentie van ars mundi.
De stijl van het impressionisme, die rond 1870 in de Franse schilderkunst opkwam, dankt zijn naam aan het landschapsschilderij "Impression, soleil levant" van Claude Monet. Na aanvankelijk te zijn afgewezen, begon het aan een ware triomftocht.
Schilders als Claude Monet, Edgar Degas, Edouard Manet, Auguste Renoir en anderen creëerden motieven uit het dagelijks leven en stads- en landschapstaferelen in een helder, natuurlijk licht.
Het impressionisme kan worden gezien als een reactie op de schilderkunst van de academies. De nadruk lag niet op de inhoud met een volgens vaste regels ontworpen picturale compositie, maar op het object zoals het op dat moment verscheen, in een vaak willekeurig detail. De werkelijkheid werd gezien in al haar verscheidenheid aan kleuren in natuurlijk licht. Het schilderen in de open lucht verving het schilderen in het atelier.
Het verhelderen van het palet en het opheffen van vaste contouren ging gepaard met een nieuwe benadering van kleur. In veel gevallen werden de kleuren niet meer op het palet gemengd, maar zodanig naast elkaar op het doek geplaatst dat de uiteindelijke indruk pas in het oog van de toeschouwer, op enige afstand, tevoorschijn kwam. In het "pointillisme" (met schilders als Georges Seurat en Paul Signac) werd dit principe vervolgens tot in het extreme doorgevoerd.
Buiten Frankrijk kreeg het impressionisme vorm in de werken van schilders als Max Slevogt, Max Liebermann en Lovis Corinth in Duitsland en ook door James A.M. Whistler in de Verenigde Staten.
In de beeldhouwkunst kwam het impressionisme slechts in beperkte mate tot uiting. In de werken van Auguste Rodin, die als een van de belangrijkste vertegenwoordigers wordt beschouwd, is een ontbinding van oppervlakken zichtbaar, waarbij het spel van licht en schaduw deel uitmaakt van de artistieke prestatie. Ook Degas en Renoir maakten sculpturen.
Benaming voor een kunstobject (sculptuur of installatie) dat naar wens van de kunstenaar in meerdere exemplaren in een beperkte en genummerde oplage wordt geproduceerd.
De multiple heeft bijgedragen aan de "democratisering" van de kunst door het werk toegankelijk en betaalbaar te maken voor een groter publiek.
Een plastisch kunstwerk van hout, steen, ivoor, brons of andere metalen.
Terwijl beelden van hout, ivoor of steen rechtstreeks uit het materiaal worden vervaardigd, wordt bij bronsgieten eerst een werkmodel gemaakt, meestal van klei of andere gemakkelijk te vormen materialen.
Na de Griekse en Romeinse oudheid kwam de beeldhouwkunst tot bloei tijdens de Renaissance. Het impressionisme gaf een nieuwe impuls aan de beeldhouwkunst. Ook hedendaagse kunstenaars als Jörg Immendorff, Andora en Markus Lüpertz hebben de beeldhouwkunst verrijkt met uitstekende sculpturen.