Aan het begin van de 20e eeuw ontstond in Beieren een vernieuwende kunstbeweging die de weg zou bereiden voor het modernisme in Duitsland en later wereldfaam zou verwerven onder de naam "Der Blaue Reiter" (De Blauwe Ruiter). Een aantal jonge kunstenaars, waaronder Franz Marc, Wassily Kandinsky, Gabriele Münter, August Macke en Paul Klee, werden in die tijd verenigd door het verlangen om de kunst te vernieuwen. De groep bekritiseerde de heersende kunstcanon als te academisch en elitair en riep op tot meer openheid en diversiteit. In hun vormentaal namen de kunstenaars afstand van het realisme en schilderden expressief in felle kleuren en steeds abstracter. Kandinsky schreef programmatisch: "Men moet van vorm geen godheid maken. Niet de vorm, de materie, is het belangrijkst, maar de inhoud, de geest." De theorie van het nieuwe artistieke concept werd in detail uitgelegd in de almanak "Der Blaue Reiter" die Marc en Kandinsky in 1912 publiceerden. Volgens Kandinsky kwam het idee voor deze naam als volgt tot stand: "We bedachten de 'Blauwe Ruiter' aan de koffietafel in het zomerhuis in Sindelsdorf. We hielden allebei van blauw. Franz Marc de paarden, ik de ruiters. Dus de naam kwam vanzelf."
De groep ging in 1914 aan het begin van de Eerste Wereldoorlog uit elkaar.
De kunstenaars van de "Blauwe Ruiter" creëerden talrijke wereldberoemde werken die vandaag de dag nog steeds een groot publiek inspireren.
