Beeld "Bloeiende seringen" (ca. 1921), ingelijst
Beeld "Bloeiende seringen" (ca. 1921), ingelijst
Korte info
ars mundi Exclusive Edition | gelimiteerd, 499 exemplaren | genummerd certificaat | reproductie, giclée print op canvas | spieraam | galerielijst | formaat 69 x 57 cm
Gedetailleerde beschrijving
Beeld "Bloeiende seringen" (ca. 1921), ingelijst
Verblijven in de natuur, plein air schilderen, dat is wat de drie beroemdste Duitse impressionisten Lovis Corinth, Max Liebermann en Max Slevogt gemeen hadden. Als drijvende krachten achter de Berlijnse Secession zorgden zij voor een revolutie in de kunst ten tijde van het Empire. In 1917 werd Slevogt benoemd tot hoofd van een meesteratelier voor schilderkunst aan de kunstacademie van de hoofdstad. Naast zijn toneeldecors legde hij zich toe op het schilderen van landschappen.
Origineel: Olieverf op doek Städel Museum, Frankfurt am Main.
Schitterende, authentieke reproductie in Fine Art Giclée direct op schildersdoek van 100% katoen, gemonteerd op een spieraam. In handgemaakt, witgekalkt galerielijst. Beperkte oplage van 499 exemplaren, met een genummerd certificaat op de achterkant. Afmeting 69 x 57 cm. Exclusief bij ars mundi.
Klantbeoordelingen
Gut
Uitgave van een afbeelding of sculptuur die door ars mundi is geïnitieerd en alleen verkrijgbaar is bij ars mundi of bij distributiepartners onder licentie van ars mundi.
Giclée = afgeleid van het Franse werkwoord gicler dat "stralen, vernevelen" betekent.
De Giclée-methode is een digitaal drukproces. Het is een afdruk op groot formaat met hoge resolutie van een inkjetprinter met speciale verschillend gekleurde of op pigment gebaseerde inkten (meestal zes tot twaalf). De kleuren zijn licht-echt, dat wil zeggen bestand tegen schadelijk UV-licht. Ze hebben een grote rijkdom aan nuances, contrast en verzadiging.
Het Giclée-procédé is geschikt voor schildersdoek, voor handgeschept en aquarelpapier en voor zijde.
De stijl van het impressionisme, die rond 1870 in de Franse schilderkunst opkwam, dankt zijn naam aan het landschapsschilderij "Impression, soleil levant" van Claude Monet. Na aanvankelijk te zijn afgewezen, begon het aan een ware triomftocht.
Schilders als Claude Monet, Edgar Degas, Edouard Manet, Auguste Renoir en anderen creëerden motieven uit het dagelijks leven en stads- en landschapstaferelen in een helder, natuurlijk licht.
Het impressionisme kan worden gezien als een reactie op de schilderkunst van de academies. De nadruk lag niet op de inhoud met een volgens vaste regels ontworpen picturale compositie, maar op het object zoals het op dat moment verscheen, in een vaak willekeurig detail. De werkelijkheid werd gezien in al haar verscheidenheid aan kleuren in natuurlijk licht. Het schilderen in de open lucht verving het schilderen in het atelier.
Het verhelderen van het palet en het opheffen van vaste contouren ging gepaard met een nieuwe benadering van kleur. In veel gevallen werden de kleuren niet meer op het palet gemengd, maar zodanig naast elkaar op het doek geplaatst dat de uiteindelijke indruk pas in het oog van de toeschouwer, op enige afstand, tevoorschijn kwam. In het "pointillisme" (met schilders als Georges Seurat en Paul Signac) werd dit principe vervolgens tot in het extreme doorgevoerd.
Buiten Frankrijk kreeg het impressionisme vorm in de werken van schilders als Max Slevogt, Max Liebermann en Lovis Corinth in Duitsland en ook door James A.M. Whistler in de Verenigde Staten.
In de beeldhouwkunst kwam het impressionisme slechts in beperkte mate tot uiting. In de werken van Auguste Rodin, die als een van de belangrijkste vertegenwoordigers wordt beschouwd, is een ontbinding van oppervlakken zichtbaar, waarbij het spel van licht en schaduw deel uitmaakt van de artistieke prestatie. Ook Degas en Renoir maakten sculpturen.