Beeld "Bloemstilleven in de open lucht" (1917), wit met gouden lijst
Beeld "Bloemstilleven in de open lucht" (1917), wit met gouden lijst
Korte info
ars mundi Exclusive Edition | gelimiteerd, 980 exemplaren | genummerd certificaat | reproductie, giclée print op canvas | op spieraam | ingelijst | formaat 55 x 69 cm (h/w)
Gedetailleerde beschrijving
Beeld "Bloemstilleven in de open lucht" (1917), wit met gouden lijst
Max Slevogt (1868-1932) wordt beschouwd als een van de grote Duitse impressionisten, naast Lovis Corinth en Max Liebermann. Maar deze categorisering moet met een korreltje zout worden genomen. Dit werd duidelijk in 2018, toen een grote tentoonstelling in het Landesmuseum Hannover ter gelegenheid van zijn 150e geboortedag het brede scala van zijn werk liet zien - als schilder, als graficus, als illustrator en als decorontwerper. Volgens een artikel van Frank G. Kurzhals, gepubliceerd in het Duitse kunsttijdschrift "Weltkunst", toonde de tentoonstelling hem uiteindelijk als een "evenwichtskunstenaar tussen stijlen" en als vertegenwoordiger van "een kunst die niet alleen reproduceert wat zichtbaar is, maar ook probeert het zichtbaar te maken". Het werk "Bloemstilleven in de open lucht" werd ook tentoongesteld; het behoort tot de collectie van het Landesmuseum.
Origineel: 1917, olieverf op doek, formaat 63 x 82,5 cm (h/w), eigendom van de stad Hannover.
Briljante, authentieke gelimiteerde oplage van 980 exemplaren met een genummerd certificaat op de achterkant. Fine Art Giclée op 100% katoenen schildersdoek, opgespannen op houten spieraam. Ingelijst in wit en gouden massief houten frame. Afmeting 55 x 69 cm (h/w). ars mundi Exclusive Edition.
Uitgave van een afbeelding of sculptuur die door ars mundi is geïnitieerd en alleen verkrijgbaar is bij ars mundi of bij distributiepartners onder licentie van ars mundi.
Giclée = afgeleid van het Franse werkwoord gicler dat "stralen, vernevelen" betekent.
De Giclée-methode is een digitaal drukproces. Het is een afdruk op groot formaat met hoge resolutie van een inkjetprinter met speciale verschillend gekleurde of op pigment gebaseerde inkten (meestal zes tot twaalf). De kleuren zijn licht-echt, dat wil zeggen bestand tegen schadelijk UV-licht. Ze hebben een grote rijkdom aan nuances, contrast en verzadiging.
Het Giclée-procédé is geschikt voor schildersdoek, voor handgeschept en aquarelpapier en voor zijde.
De stijl van het impressionisme, die rond 1870 in de Franse schilderkunst opkwam, dankt zijn naam aan het landschapsschilderij "Impression, soleil levant" van Claude Monet. Na aanvankelijk te zijn afgewezen, begon het aan een ware triomftocht.
Schilders als Claude Monet, Edgar Degas, Edouard Manet, Auguste Renoir en anderen creëerden motieven uit het dagelijks leven en stads- en landschapstaferelen in een helder, natuurlijk licht.
Het impressionisme kan worden gezien als een reactie op de schilderkunst van de academies. De nadruk lag niet op de inhoud met een volgens vaste regels ontworpen picturale compositie, maar op het object zoals het op dat moment verscheen, in een vaak willekeurig detail. De werkelijkheid werd gezien in al haar verscheidenheid aan kleuren in natuurlijk licht. Het schilderen in de open lucht verving het schilderen in het atelier.
Het verhelderen van het palet en het opheffen van vaste contouren ging gepaard met een nieuwe benadering van kleur. In veel gevallen werden de kleuren niet meer op het palet gemengd, maar zodanig naast elkaar op het doek geplaatst dat de uiteindelijke indruk pas in het oog van de toeschouwer, op enige afstand, tevoorschijn kwam. In het "pointillisme" (met schilders als Georges Seurat en Paul Signac) werd dit principe vervolgens tot in het extreme doorgevoerd.
Buiten Frankrijk kreeg het impressionisme vorm in de werken van schilders als Max Slevogt, Max Liebermann en Lovis Corinth in Duitsland en ook door James A.M. Whistler in de Verenigde Staten.
In de beeldhouwkunst kwam het impressionisme slechts in beperkte mate tot uiting. In de werken van Auguste Rodin, die als een van de belangrijkste vertegenwoordigers wordt beschouwd, is een ontbinding van oppervlakken zichtbaar, waarbij het spel van licht en schaduw deel uitmaakt van de artistieke prestatie. Ook Degas en Renoir maakten sculpturen.