20e eeuw
Beeldhouwkunst in de 20e eeuw: Veranderingen in driedimensionale kunstwerken
Gedurende de hele 20e eeuw zette de beeldhouwkunst de trends voort die al in de 19e eeuw waren begonnen. Waarschijnlijk de belangrijkste verandering in de beeldende kunst was de afwijzing van realistische of figuratieve representatie, die uiteindelijk culmineerde in abstractie. De eerste tendensen naar deze verschuiving waren al zichtbaar rond de eeuwwisseling - bijvoorbeeld met het impressionisme en later het expressionisme. Veel andere stijlen die vandaag de dag nog steeds van invloed zijn op hedendaagse kunst ontstonden in de 20e eeuw, zoals kinetische kunst of kunst met gevonden voorwerpen. Enkele beroemde 20e-eeuwse kunstenaars die in de beeldhouwkunst werken zijn Alberto Giacometti, Henry Moore, Tony Cragg, Bruce Nauman, Richard Serra, Nikki de Saint Phalle, Georg Baselitz, Markus Lüpertz, Alfred Hrdlicka, Jeff Koons of Damien Hirst.
De opkomst van de moderne beeldhouwkunst: Expressionisme en Kubisme
Tot ver in de 19e eeuw hield de beeldhouwkunst zich uitsluitend bezig met concrete voorwerpen en mensen en streefde ze naar een zo realistisch mogelijke weergave van motieven. Op zijn laatst met het expressionisme aan het einde van de 19e eeuw bevrijdden beeldhouwers zich van dit ontwerpprincipe en brachten ze hun subjectieve opvattingen en hun emoties tot uitdrukking in hun werken. Zo maakten realistische verhoudingen geleidelijk plaats voor lijnen die geleid werden door de impulsen van de kunstenaar. Kunstenaars uit Duitsland, zoals Wilhelm Lehmbruck, Ernst Barlach en Georg Kolbe creëerden aan het begin van de eeuw werken die baanbrekend werden voor de moderne beeldhouwkunst. Het kubisme had rond de eeuwwisseling ook een sterke invloed op de 20e-eeuwse kunst. Naast zijn schilderijen maakte Pablo Picasso sculpturen die, net als zijn schilderijen, gebaseerd waren op gestandaardiseerde vormen. Deze benadering zou een grote invloed hebben op beroemde 20e-eeuwse kunstenaars als Alberto Giacometti en Henry Moore.
Een nieuwe start in beeldhouwen: Kinetiek, gevonden object, abstractie
De tendens om de natuur niet langer te kopiëren als doel van de sculptuur culmineerde in abstractie. Constructivisten lieten representatieve vormen al los en werkten voornamelijk met geometrische basisvormen. De Nederlandse beweging De Stijl en het Bauhaus in Duitsland vertrouwden bijvoorbeeld op duidelijke lijnen en gereduceerde vormen, hoewel ze de figuratie niet helemaal loslieten. De herinterpretatie van beeldhouwkunst ging door in de eerste helft van de 20e eeuw. Mijlpalen in de kunst van de 20e eeuw zijn de kinetische sculpturen van kunstenaars als Alexander Calder en later Jean Tinguely. Zij creëerden ruimtelijk uitgestrekte mobiles van metaal of door een motor aangedreven machines die bewogen zonder herkenbare functie. Een andere avant-gardistische kunstvorm waren de "Gevonden Voorwerpen". Hun pionier Marcel Duchamp nam alledaagse voorwerpen en herbestemde ze tot kunst door ze in een nieuwe context te plaatsen of door ze minimaal te manipuleren.
Hedendaagse concepten van beeldhouwkunst: Van Pop Art tot Gemengde Media
In de tweede helft van de 20e eeuw bleef de beeldhouwkunst zich sterk ontwikkelen. In de jaren 1960 vonden de ideeën van de Pop Art hun weg naar de beeldhouwkunst. Claes Oldenburg creëerde bijvoorbeeld monsterlijk uitvergrote, gestileerde alledaagse voorwerpen voor openbare ruimtes en Robert Indiana werd wereldberoemd met zijn "LOVE"-sculpturen gemaakt van te grote letters. Minimal Art, met zijn sterk gereduceerde stilistische idioom, kwam ook uit de VS. Daarnaast was er een tendens om sculpturen te combineren met andere disciplines en stijlen, waarbij de grenzen vervaagden met andere uitdrukkingsvormen, zoals installatie, objectkunst of lichtkunst. Naast de al genoemde stijlen ontwikkelden zich in de 20e eeuw tal van andere uitdrukkingsvormen die ook een blijvende invloed hadden op de kunst in de 20e eeuw, zoals DaDa, surrealisme of Nouveau Réalisme.